Stephanie bleef naar een diagnose Zoeken … en laxeermiddelen waren het antwoord niet

Als ze terugkijkt, is Stephanie stomverbaasd en teleurgesteld dat het zo lang heeft geduurd om een definitieve diagnose te krijgen.

Ze had atypische symptomen en had gewoon aangenomen dat baarmoederfibromen “iets dat vrouwen soms hebben” waren, zoals gynaecologen en andere vrouwen het bagatelliserend hadden gezegd. Voor Stephanie voelde haar voortdurende ongemak aan alsof het gewoon een onderdeel van het leven als vrouw was.

Meer dan 10 jaar lang werd haar menstruatie jaar na jaar moeilijker. Steeds weer vertelde Stephanie aan haar huisarts dat ze het gevoel had dat er een soort blokkade in haar buik zat. Het voelde voor Stephanie alsof er inwendig iets in de weg zat.

Doordat ze dit altijd maar bleef zeggen tegen haar huisarts, leverde dat alleen maar een stapel voorschriften voor laxeermidddelen op, in een poging haar toestand te verbeteren.

Stephanie had veel van haar symptomen toegeschreven aan prikkelbaredarmsyndroom, veranderde herhaaldelijk van voeding en voedingsmethode, waarbij ze voedingsmiddelen uitsloot om te proberen zich beter te voelen. De pijn en frustratie werden erger naarmate haar symptomen aanhielden en er was geen verlichting in zicht.

Zelf zag ze wel in dat er een verband bestond tussen haar menstruatiecyclus en meer pijn. De hele tijd vroeg ze zich af waarom niemand haar kon helpen haar symptomen te verlichten.

Gewapend met informatie die ze had verzameld bij vriendinnen, werd Stephanie haar eigen voorvechtster voor haar gezondheid

Zelfs online opzoekwerk naar de symptomen leverde Stephanie geen aanwijzingen op. Maar door het luisteren naar gesprekken onder vrouwen, ging er wel een lampje branden. Blijkbaar zijn baarmoederfibromen niet “alleen maar baarmoederfibromen” en nee, ze zijn geen toevallig onderdeel van het leven en nee, niemand hoeft ze te accepteren als “oké”.

Het waren inderdaad baarmoederfibromen die haar ongemak veroorzaakten en ze was vastbesloten om het probleem op te lossen. Stephanie werd haar eigen voorvechtster voor haar gezondheid.

Uiteindelijk besloot Stephanie om op zoek te gaan naar extra advies en kwam ze terecht in de praktijk van een jonge, vrouwelijke huisarts die naar haar verhaal luisterde en het met een frisse blik bekeek. Stephanie werd onmiddellijk doorverwezen voor een scan waarop de oorzaak van haar symptomen duidelijk te zien was: talrijke baarmoederfibromen, sommige met een diameter van wel 7-9 cm.

Degene die de scan uitvoerde, mat de buitenkant van haar baarmoeder en schatte dat de omvang bij een zwangerschap van vier maanden hoorde. Stephanie was “zwanger” van baarmoederfibromen.

Stephanie dacht na over haar mogelijkheden en koos een actieplan

Toen kon er eindelijk actie worden ondernomen. De huisarts stuurde haar door naar een gynaecoloog die haar aanraadde te stoppen met de oestrogeen-substitutietherapie die Stephanie door de perimenopauze moest helpen. Omdat Stephanie het gevoel had dat deze stap de positieve levenskwaliteit waarvan ze afhankelijk was teniet zou kunnen doen, koos ze hier niet voor. Toen werd haar gevraagd om een hysterectomie te overwegen.

De chirurg stelde haar ook nog enkele minder agressieve medische en operatieve mogelijkheden voor, maar het enige dat veelbelovend leek om haar blijvende verlichting te geven, bracht Stephanie terug bij de hysterectomie. Ze was helemaal klaar met de puinhoop, pijn en ontwrichting in haar leven en het moest ophouden.

Eerbewijs aan de baarmoeder, door BFF’s

De chirurg en Stephanie beslisten om de hysterectomie uit te voeren door middel van een gewone buikoperatie.

Omdat Stephanie toen ze in de twintig was al eens een buikoperatie had ondergaan, kon het invasieve karakter van de ingreep haar niet veel schelen. Ze was echter wel verrast door het plotselinge en diepe verdriet dat met de beslissing gepaard ging.

Net vóór de operatie deelde Stephanie’s steungroep een online “Eerbewijs aan de baarmoeder” met speciale rituelen, delen van ervaringen en inspreken van moed, wijsheid en vrouwendingen. Er werden tekeningen gemaakt, gedichten voorgelezen, en Stephanie’s dochter was er ook bij. Ten slotte was de baarmoeder van Stephanie haar dochters eerste thuis geweest.

Het was een samenzijn van rouw, maar ook van viering, samenhorigheid en mogelijkheden.

Gezond en weer terug in de wereld

Stephanie herstelt nu van haar hysterectomie en komt weer op krachten om terug aan het werk te gaan. Ze is al aangenaam verrast om te voelen hoe haar spijsverteringsstelsel eigenlijk hoort te werken!
Na jaren zonder goede oplossingen vond Stephanie de kracht om voor haarzelf op te komen, een huisarts te vinden die echt naar haar luisterde en haar oplossingen bood.

Nu is Stephanie gezond, ontwikkelt ze haar eerder onaangesproken artistieke talenten. Ze is blij om weer deel uit te maken van de gemeenschap, in levende lijve en goed in haar vel!

Ze kende haar lichaam en haar doorzettingsvermogen won het terug

Als Stephanie’s verhaal je bekend voorkomt, is dat waarschijnlijk omdat de meeste vrouwen ooit wel een dergelijke vage vorm van tegenspoed hebben meegemaakt. Uw eigen onderzoeker en voorvechtster worden is vaak de enige weg naar echte, volledige gezondheid.

Hier bij Women Talking Fibroids juichen we het enthousiast toe dat Stephanie zorg draagt voor haar gezondheid, en moedigen we onze hele gemeenschap aan om naar hun plaatselijke arts te gaan om hetzelfde te doen.